Οι αρκούδες στη λίμνη

Στα πλαίσια του Δικτύου "Γλώσσα και Τέχνη : Ιστορίες και Εικόνες" πραγματοποιήθηκε ακόμη μία δράση στην τάξη μας. 
Με τα παιδιά παρατηρούμε τη φωτογραφία του Marco Urso, φιναλίστ του διαγωνισμού "Φωτογράφος Άγριας Φύσης της χρονιάς" (2017), που διοργανώνει κάθε χρόνο το βρετανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, καλώντας φωτογράφους απ' όλον τον κόσμο "να βάλουν τη φύση μέσα σε ένα κάδρο".

Αφού παρατηρήσαμε τη φωτογραφία, την περιγράψαμε και αναρωτηθήκαμε γι αυτές τις δύο αρκούδες "που ήταν πριν;" και "τι έγινε μετά;" τη στιγμή που αιχμαλώτισε ο φακός του φωτογράφου. Τα παιδιά δημιούργησαν την παρακάτω ιστορία :

"Μια φορά ήταν δυο αρκούδες και ήτανε στο δάσος. Ψάχναν φαγητό και πήγαν στο ποταμό. Κάνανε μπάνιο και ψάχνανε να πάρουν ψάρια να φάνε. Δεν βρήκαν όμως. Πήγανε πάλι στο δάσος και πήγανε να κοιμηθούνε, πέσανε σε χειμερία νάρκη."

Η ιστορία καταγράφηκε από τη νηπιαγωγό, την επόμενη όμως ημέρα τα παιδιά περίμενε ένα φύλλο εργασίας, το οποίο έθετε ένα νέο ερώτημα, που θα ανέτρεπε το τέλος της ιστορίας που είχαν δημιουργήσει : "Αν οι αρκούδες δεν έπεφταν σε χειμερία νάρκη μετά το ψάρεμα, που θα πήγαιναν;". Τα παιδιά  χρησιμοποίησαν τις ζωγραφιές τους για να δώσουν απάντηση στο νέο ερώτημα και ο προφορικός τους λόγος καταγράφηκε από τη νηπιαγωγό.

"Πήγαν να κάνουν μπάνιο, αλλά πεινούσαν και πήγαν στη γιαγιά και στον παππού"

"Πήγανε στη θάλασσα και τους έπιασε η βροχή. Πήγανε στη μαμά τους και στον μπαμπά τους, ου τους είχανε μιαν έκπληξη, τους έφτιαξαν μακαρόνια με κιμά!"

"Πήγανε να βρούνε φαγητό και βρήκαν."

"Πήγανε να πάρουν μέλι"

"Θα πήγαιναν στο δάσος για να βρουν μέλι για να φάνε. Βρήκανε τις μέλισσες και τους δώσαν το μέλι. Οι αρκούδες είπαν "ευχαριστώ".

"Θα πήγαιναν σε μία φίλη τους, είπαν ¨βρήκες ψάρια;" και είπε η φίλη τους "βρήκα ψάρια". Και είπαν οι δύο αρκούδες : "μπορείς να μας δώσεις τα ψάρια σου επειδή εμείς δεν φάγαμε τίποτα;" Και αυτή έδωσε τα ψάρια και φάγανε όλοι μαζί γιατί ήτανε τρία τα ψάρια."

"Τα αρκουδάκια πήγαν σε ένα κάστρο και ρώτησαν τον βασιλιά πού να βρούνε ψάρια. Και αυτός τους είπε να πάνε σε μιαν άλλη λίμνη. Αυτοί βρήκαν ψάρια και φάγαν."

"Πήγανε στα αδέλφια τους, στη μαμά και στον μπαμπά. Όλη η οικογένεια πήγανε να φάνε τα ψάρια του παππού και της γιαγιάς."

"Πήγαν στο βουνό και παίξαν με το χιόνι και κάνανε χιονάνθρωπο. Μετά γύρισαν σπίτι τους"

Ο βασιλιάς της ζούγκλας

Στα πλαίσια του δικτύου "Γλώσσα και Τέχνη : Ιστορίες και Εικόνες" επεξεργαστήκαμε μέσα στην τάξη, τη φωτογραφία της Τζιλ Μέριτ, η οποία ήταν υποψήφια των φωτογραφικών βραβείων "The comedy wildlife" για το 2017.

  

Αφού παρατηρήσαμε το λιοντάρι και συζητήσαμε για τη φωτογραφία, τα παιδιά δημιούργησαν μία ιστορία :

"Μια φορά ήταν ο βασιλιάς της ζούγκλας, το λιοντάρι. Και ήθελε να κυνηγήσει ζώα και βρυχάται. Πήγε να κυνηγήσει τσιτάχ, δεν βρήκε όμως τσιτάχ πουθενά και έψαχνε για ζέβρες. Ούτε ζέβρες δεν βρήκε. Έψαξε να βρει αντιλόπες, βρήκε μόνο ένα παιδί αντιλόπη, όμως δεν έπρεπε να το φάει, μόνο μεγάλες κυνηγάει. Δεν το κυνήγησε επειδή ήταν μικρό και δεν τρέχει πολύ γρήγορα. Δεν έβρισκε να φάει και μετά κουράστηκε, χασμουρήθηκε και έπεσε να κοιμηθεί κάτω από ένα δέντρο."

Λίγο καιρό αργότερα, επανήλθαμε σ΄αυτή τη δράση. Είδαμε πάλι τη φωτογραφία και διαβάσαμε την ιστορία. Θα μπορούσαμε να την μετατρέψουμε σε ποίημα; Τα παιδιά με ενθουσιασμό, ρίχτηκαν στη δουλειά. Βρήκαμε ομοιοκαταληξίες, ακολουθήσαμε την πλοκή της ιστορίας και δώσαμε μια ποιητική μορφή στην ιστορία μας. 

Το λιοντάρι το φοβερό,

πεινασμένο και άγριο,

ψάχνει να βρει φαγητό.

Πάει να βρει τσιτάχ.

όμως δεν βρήκε, αχ!

Ζέβρες πήγε για να βρει

όμως δεν βρήκε και τόσο πολύ.

Αντιλόπη έψαχνε να βρει

αλλά βρήκε μια μικρή.

Την λυπήθηκε πολύ.

Πεινάει,

αλλά δεν βρίσκει να φάει.

Έπεσε να κοιμηθεί,

όνειρο να δει

τραπέζι γεμάτο με φαΐ.

Το λιοντάρι μας έγινε κούκλα, μία για κάθε παιδί...

... και μετά παίξαμε την ιστορία μας στο κουκλοθέατρο!

Το Δέντρο Της Ζωής του Κλιμτ - Το δικό μας δέντρο των ευχών

                       

Σε μία πρώτη επαφή με τη τέχνη και τη δημιουργική γραφή, ήρθαμε τις πρώτες μέρες του 2018 στην τάξη μας, όταν γνωρίσαμε και παρατηρήσαμε το έργο του Γκούσταβ Κλιμτ, το Δέντρο της Ζωής (1909)

Παρατηρήσαμε τα λαμπερά χρώματα, τις σπείρες που σχηματίζουν τα κλαδιά του δέντρου, 

τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, το ζευγάρι που αγκαλιάζεται με αγάπη. 

Δεν θα ήταν όμορφο να ξεκινούσε κάπως έτσι η νέα χρονιά - με αγάπη, φως και ελπίδα;

Το έργο του Κλιμτ ενέπνευσε και εμάς, να φτιάξουμε το δικό μας δέντρο της ζωής, 

φορτωμένο με τις ευχές μας για τη νέα χρονιά, 

το δικό μας δέντρο των ευχών.

εγώ και "ο άλλος"

Είμαστε ίσοι αλλά διαφορετικοί.

Αγκαλιάζω το "άλλο" κι ας μην μου μοιάζει.

Ζωγραφίσαμε όπως ο Keith Haring, αφού πρώτα είδαμε το βιντεάκι. Δεν ξεχάσαμε όμως να "μπούμε" κι εμείς μέσα στο κάδρο. 
Ο τίτλος της δράσης; Τα παιδιά είπαν "Όλοι φίλοι για πάντα"